လူတို႕ အဖိုးတန္ ရတနာဆိုတာ ဘယ္ဟာပါလဲ ျမတ္စြာဘုရား … တဲ့။
အဖိုးတန္ဆံုး ရတနာက ပညာပါပဲတဲ့။
အသိအလိမၼာဉာဏ္ပညာဆိုတဲ့ေနရာမွာလဲ ျမတ္စြာဘုရား သိေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တရားနဲ႕စပ္တဲ့ပညာ …. တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတဲ့ တရားေတြကို နာၾကားၿပီး သိၾကား လိမၼာတဲ့ ပညာ … တဲ့။ တရားေတြ နာၾကားၿပီးသိတာက သုတမယ ပညာ။ အဲဒီ သုတမယ ပညာျဖစ္ဖို႕ ရုပ္တရား နာမ္တရားေတြ၊ အနိစၥတရား၊ ဒုကၡတရား၊ အနတၱတရားေတြ၊ ကုသိုလ္ကံ, အကုသိုလ္ကံ၊ အဲဒီကံေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိး, ဆိုးက်ဳိး တရားေတြေပါ့ေလ။ နာၾကားလို႕ သိသင့္တဲ့ တရားေတြကို သိတာက သုတမယပညာ … တဲ့။
သုတမယပညာဉာဏ္နဲ႕ သေဘာေပါက္ၿပီး ႀကံစည္သိတာက စိႏၲာမယပညာ။ ၾကားၿပီးမွပဲ စဥ္းစားႀကံစည္လို႕ ရပါတယ္။ နက္နဲတဲ့တရားေတြကို မၾကားမနာရပဲနဲ႕ စဥ္းစားၾကံစည္တဲ့ စိႏၲာမယပညာ မျဖစ္ပါဘူး။ မၾကားပဲနဲ႕ စိႏၲာမယပညာ အစစ္ျဖစ္တာက ဘုရားနဲ႕ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာ၀နာမယပညာဆိုတာက ၀ိပႆနာပညာပါ။ ၀ိပႆနာပညာက အေရးႀကီးပါတယ္။ ၀ိပႆနာပညာ ပြားမ်ားခ်င္လို႕ရိွယင္ အေျခခံပညာကို သိရမယ္ … တဲ့။ အေျခခံမဂၢင္ကို မူလမဂၢင္ ေခၚပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ပညာက ပုဗၺဘာဂမဂၢင္ … တဲ့။ ၀ိပႆနာပုဗၺဘာဂမဂၢင္ ျပည့္စံုတဲ့အခါက်ေတာ့ အရိယမဂ္ပညာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါက အဆံုးသတ္မဂ္ပညာပဲ။ အားလံုး သံုးဆင့္ရိွပါတယ္။
မူလမဂၢင္က တမ်ဳိး၊ ပုဗၺဘာဂမဂၢင္က တမ်ဳိး၊ အရိယမဂၢင္က တမ်ဳိး၊ အဲဒီလို အဆင့္ သံုးဆင့္, သံုးမ်ဳိး ရိွတယ္။ ပုဗၺဘာဂမဂၢင္ ျပည့္စံုယင္ အရိယမဂၢင္ျဖစ္တယ္။
အေျခခံ မူလမဂၢင္ဆိုတာ “သမၼာဒိ႒ိ” လို႕ အ႒ကထာက ဖြင့္ျပထားတယ္။ ေျခာက္မ်ဳိး ဖြင့္ျပထားတယ္။ ကမၼႆကတ သမၼာဒိ႒ိ။ ဒါလဲ ပညာပဲ။ ကံ, ကို ယံုၾကည္ၿပီး ကံ၏အက်ဳိးရိွတယ္လို႕ သိတာက ကမၼႆကတသမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ကမၼႆကတသမၼာဒိ႒ိကေတာ့ ဗုဒၶသာသနာ၀င္ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ျပည့္စံုၿပီးသားပဲ။ အေျခခံ ျပည့္စံုေနၾကပါၿပီ။
မျပည့္စံုေသးတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ျပည့္စံုဖို႕လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကံနဲ႕ ကံရဲ႕အက်ဳိးကို ယံုၾကည္မႈျဖစ္ေအာင္ ေဟာေျပာမႈေတြကို နာၾကားရတယ္။ ကံ ကံရဲ႕အက်ဳိးတြင္ မကေသးဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲေတြလဲ ရိွေသးတယ္။
အဲဒါက သမာဓိျဖစ္ေအာင္ ဒီလိုရႈရတယ္။ ဒီလိုရႈလို႕ရိွယင္ သမာဓိျဖစ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္မွ၊ ၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာျဖစ္ေအာင္ ျမင္တိုင္း၊ ၾကားတိုင္း စသည္ ဒြါရေျခာက္ပါးက ျဖစ္ေပၚတိုင္း ရႈမွတ္ရတယ္။ ရႈမွတ္လို႕ရိွယင္ ရုပ္, နာမ္ ႏွစ္ပါးကို ပိုင္းျခားသိတယ္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱသိတယ္။ ရုပ္, နာမ္သခၤါရၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳတာကိုလဲ သိတယ္ဆိုတာလဲ ယံုၾကည္မႈရိွမွာ။ အဲဒါ ကမၼႆကတ သမၼာဒိ႒ိရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ သီလလဲ စင္ၾကယ္ရမယ္။ အဲဒါလဲ အေျခခံမဂၢင္ပဲ။ သီလဆိုတာ မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲမွာပါတဲ့ “သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမၼာအာဇီ၀ ဆိုတဲ့ မဂၢင္သံုးပါးပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ မဂၢင္ေတြလဲ ဗုဒၶသာသနာ၀င္ပုဂၢဳိလ္ေတြမွာ ငါးပါးသီလ ေဆာက္တည္က်င့္သံုးေနယင္ ျပည့္စံုေနပါတယ္။
ေနာက္တခုက စ်ာနသမၼာဒိ႒ိ … တဲ့။ စ်ာန္နဲ႕ ယွဥ္တြဲျဖစ္တဲ့ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါလဲ ႏွစ္မ်ဳိးရိွတယ္။ ရိုးရိုး စ်ာနသမၼာဒိ႒ိ၊ ထူးျခားတဲ့ စ်ာနသမၼာဒိ႒ိ၊ အဲဒီ ႏွစ္မ်ဳိးပါ။ ရိုးရိုးဆိုတာက သာမညရတဲ့စ်ာန္၊ ထူးျခားတာက အဘိညာဥ္အထိ ရတဲ့စ်ာန္။ ဒီစ်ာန္ေတြက သမာဓိကိုအေျခခံ ျဖစ္တာပါ။ သမာဓိအေျခခံရိွမွ စိတၱ၀ိသုဒၶိ ျဖစ္ပါတယ္။
၀ိပႆနာ ရႈမွတ္တယ္ဆိုတာက ဒြါရ ေျခာက္ပါးက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း ရႈမွတ္ရတယ္။ ရႈရမွာက ဘယ္တရားလဲဆိုေတာ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါးကို နည္းမွန္, လမ္းမွန္အားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္း ရႈမွတ္ရမယ္ တဲ့။ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ဆိုတာ စြဲလမ္းႏိုင္တဲ့ ခႏၶာေတြပါ။ စြဲလမ္းႏိုင္တဲ့ ခႏၶာငါးပါးကို ရႈရတယ္။ စြဲလမ္းႏိုင္တဲ့ ခႏၶာေတြက မိမိသႏၲာန္မွာ ရိွတာ ျဖစ္တယ္။
မိမိသႏၲာန္မွာ ထင္ရွားေပၚေနတဲ့ စြဲလမ္းစရာ အာရံုေတြဆိုတာရိွတယ္။ ဘယ္လိုထင္ရွားေပၚေနသလဲဆိုယင္ ျမင္တိုင္း၊ ၾကားတိုင္း၊ နံတိုင္း၊ စားသိတိုင္း၊ ထိသိတိုင္း၊ စိတ္ကူး စဥ္းစားၾကံစည္တိုင္း ဒြါရေျခာက္ပါးက ထင္ရွားေပၚေနတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုး ဥပါဒါနကၡႏၶာေတြခ်ည္းပဲ။
ပရမတၱဆိုတာ ျဖစ္ဆဲမွ ရိွတာပါ။
ပရမတၱ ရုပ္, နာမ္တရားဆိုတာ ျဖစ္ဆဲမွာမွရိွတာ ျဖစ္ၿပီးလို႕ ခ်ဳပ္သြားယင္ မရိွေတာ့ဘူး။ မျဖစ္ေသးခင္လဲ မရိွဘူး။ အဲဒီလို သိေအာင္ ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ဆဲ တရားေတြကို ရႈမွတ္ရတယ္။
အရိယမဂ္ရဖို႕ ပုဗၺဘာဂမဂ္၊ ၀ိပႆနာမဂ္ကို ပြားရမယ္။ ပြားတဲ့အခါ ဘယ္လို ပြားရမလဲဆိုယင္ ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ဆဲမွာ ရႈရမယ္ … တဲ့။ အဲဒီလို ျဖစ္ခုိက္ ျဖစ္ဆဲမွာ ရႈပါမွ သဘာ၀မွန္ကို မုခ်သိႏိုင္တယ္ … တဲ့။
ရုပ္ နာမ္ေတြကို ဒီလို ျဖစ္ခုိက္ ျဖစ္ခုိက္မွာ ရႈယင္း မွတ္ယင္းနဲ႕ အနိစၥ = မျမဲဘူးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ သိလာႏိုင္ပါတယ္ … တဲ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေကာင္းျခင္းေလးျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ မွ .. ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
posted from Bloggeroid
No comments:
Post a Comment