ရဟန္းဝတ္မည္ဆုိလ်ွင္

ရဟန္း၀တ္ျခင္းနွင့္ ပတ္သက္၍
ရဟန္းဘ၀ဟူသည္ ပဗၺဇိတဒုလႅဘ ျဖစ္သည္ကား
မွန္၏။သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္အခါသည္ ရဟန္း၀တ္
ျခင္း၌ မ်ားစြာအေရးတႀကီး သိအပ္သည္မ်ား ရွိပါ
၏။

အေရးႀကီးတာ ေရးပါမယ္
ရဟန္းဘ၀ကို ဒုလႅဘအေနနဲ႔၀တ္မယ္ဆိုရင္

၁။ ရဟန္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျခင္း
၂။ ရဟန္းသီလကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း
၃။ အာပတ္သင့္ေသာအခါ ထိုအာပတ္ကို ကုစားျခင္း
၄။ လူထြက္ေသာအခါ သိကၡာခ်ျခင္း ဆိုၿပီး အပိုင္း
ေလးပိုင္း ရွိပါတယ္။

အခု နံပတ္တစ္အပိုင္းကို တင္ျပပါမယ္။
နံပတ္တစ္ကို ဒီေန႔ေျပာပါမယ္

ရဟန္းျဖစ္ေအာင္လုပ္တ့ဲ ေနရာမွာအဂၤါငါးခ်က္ရွိ
ပါတယ္။ ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္၍ မရပါ။
အဂၤါေတြက-

၁။ ရဟန္း၀တ္မယ့္သူက အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ရ
မယ္၊ ရဟန္းမခံထိုက္တ့ဲ မိဘသတ္သူ စေသာ
(11)မ်ိဳးကလြတ္ရမယ္။

၂။ သိမ္က သိမ္အစစ္ျဖစ္ရမယ္။ သိမ္၀င္ၿပီး ရဟန္း
ခံရန္အတြက္ ကံေဆာင္တ့ဲေနရာမွာ သိမ္ကို ဓာတ္
ႀကိဳးစသည္မ်ား ကိုဖယ္ရွားျခင္း၊ သစ္ပင္အၿငိအစြန္း
မ်ားကို ဖယ္ရွားျခင္းတို႔ ျပဳထားရမယ္။

၃။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာဆိုရင္ ကံျပဳတ႕ဲအခါရဟန္းအစစ္
ငါးပါးရွိရမယ္ ၊ ရဟန္းအနည္းဆံုး ဆယ္ပါးရွိရင္ ပို
ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ တခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ
က မူလကတည္းက ယခုေျပာေနတ႔ဲအေၾကာင္းငါး
ပါး ခ်ိဳ႕တ့ဲလို႔လည္း ရဟန္းအစစ္မျဖစ္ခ့ဲတာ ရွိတတ္
ပါတယ္၊တခ်ိဳ႕ကပါရာဇိကက်လို႔ရဟန္းအစစ္မ
ဟုတ္ေတာ့တာလည္းရွိတတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္
ရဟန္းမ်ားေလ စိတ္ခ် ရေလပါပဲ။

၄။ ရဟန္းခံတ့ဲ ကမၼဝါမွာ နွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္၊ ပထမ
အပိုင္းက ဉ တ္ပါ ဒုတိယအပိုင္းက ကမၼဝါပါ။
ဉ တ္ဆိုတာက ကြၽမ္းက်င္တ့ဲရဟန္းက သိမ္ထဲမွာ
ရဟန္းျပဳေပးဖို႔ စုေ၀းေနၾကတ့ဲ သံဃာေတြကို
ရဟန္းေလာင္းက ဘယ္သူ႔ကို ဥေပဇၥ်ာယ္ျပဳၿပီး
ရဟန္းျပဳလိုတ႔ဲအေၾကာင္းကို အသိေပးတ့ဲ ပါဠိကို
႐ြတ္ျပရတာပါ။

အဲဒီလို ႐ြတ္ျပတ့ဲေနရာမွာ ဉ တ္မွာ ပါတ့ဲပါဠိကို
စနစ္တက် ႐ြတ္ရပါတယ္၊ မမွန္ရင္ မပီသရင္
ဉ တ္ကို ႐ြတ္ရာမေရာက္လို႔ အဂၤါခ်ိဳ႕တ့ဲသြားပါတယ္။
ျပင္းရမယ့္ေနရာ မျပင္းဘူး နႈတ္ခမ္းပိတ္ရမယ့္ေနရာ
မပိတ္ဘူး ဆိုရင္ ခ်ိဳ႕တ့ဲသြားပါၿပီ၊ ဒါလည္း ရဟန္း
မျဖစ္ေအာင္ တားဆီးနိုင္တ့ဲ အႏၲရာယ္ပါ။

ယခုေခတ္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္က ျပင္းျပင္း႐ြတ္
ရတဲ႔ေနရာေတြမွာ ႐ြတ္ၾကပါတယ္၊ ဥပမာ သံေဃာ
ဆိုတ႔ဲ စကားမွာ ေဃာကို ျပင္းျပင္း ႐ြတ္ၾကတာ
ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။

သို႔ေသာ္ မ်ားေသာအားျဖင့္က ပါဠိအေခၚ နိဂၢဟိတ္
ျမန္မာလိုလြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ ေသးေသးတင္ပါတ့ဲ
ပုဒ္ေတြမွာ၊ ဥပမာ သံဃံ ဆိုတ႔ဲ ပုဒ္မွာ သံ႐ြတ္တ့ဲေန
ရာ ဃံ႐ြတ္တ့ဲေနရာ မွာ နႈတ္ခမ္းကို ပိတ္ရပါတယ္။
အစမ္း႐ြတ္ၾကည့္ပါ၊ အမ်ားအားျဖင့္ မပိတ္ဘဲ ႐ြတ္ၾက
ပါတယ္။အမ်ားအားျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြ ႐ြတ္တ့ဲအခါ
ယခုေခတ္မွာ အဲဒီအပိုင္း ခြၽတ္ယြင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္
ဆိုးပါတယ္၊

၅။ ကမၼဝါက ရဟန္းေလာင္းကို ရဟန္းျပဳေပးတ့ဲ
လုပ္ငန္းမွာ သံဃာေတြဆီက သေဘာတူညီခ်က္
ရယူတာပါ။ သေဘာမက်ရင္ သံဃာေတြက ကန္႔
ကြက္နိင္ၿပီ သေဘာတူရင္ေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေန
ေပးရပါတယ္၊ ကမၼဝါလည္း ဉ တ္တြင္ ေဖာ္ျပသက့ဲ
သို႔ ပီျပင္ေအာင္ ႐ြတ္ရပါမယ္၊

ေနာက္ဆက္တြဲ ေျပာခ်င္တာက ဒီဘက္ေခတ္မွာ
ရဟန္း၀တ္မယ္ဆိုရင္ သံဃာပင္ၿပီး လွဴဖြယ္ေတြ
လည္း လွဴၾကရ ၊ ပရိသတ္ကိုလည္း ေကြၽးေမြးၾက
ရန႕ဲ ေငြအေတာ္ကုန္ပါတယ္၊ ကုန္တာကျပႆနာ
မဟုတ္ပါဘူး၊ ရဟန္းမျဖစ္ခ့ဲရင္သာ အဓိကပါ။

သို႔ေသာ္ ရဟန္းမျဖစ္တာကို မျဖစ္မွန္းမသိဘဲ ရဟန္း
ဘ၀န႔ဲ ေကာင္းေကာင္းေနမယ္ဆိုရင္ နတ္႐ြာ မဂ္ဖိုလ္
ကို ရနိုင္ပါတယ္၊ ရဟန္းခံျခင္းအတြက္ အက်ဥ္းတင္ျပ
တာပါ။

ရဟန္းသီလကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း
±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±

အဓိကကေတာ့ ရဟန္းေတြမွာ ဆြမ္း သကၤန္း ေက်ာင္း ေဆး ပါပဲ၊ အဲဒီေလးမ်ိဳးန႔ဲပတ္သက္
လို႔ သိကၡာပုဒ္မ်ားပါတယ္၊ လုိရင္းကုိပဲ ေျပာသြားပါမယ္၊

ရဟန္းေတြ သိကၡာပုဒ္ကိုခ်ိဳးေဖာက္မိရင္ အာပတ္သင့္တယ္၊ အာပတ္သင့္တာ ပံုစံက
ေျခာက္မ်ိဳးရွိပါတယ္၊ မည့္သို႔ပင္ျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာန႔ဲသင့္တ့ဲအာပတ္ျဖစ္မွ မဂ္ဖိုလ္တားပါ
တယ္၊

ဆြမ္းန႔ဲပတ္သက္ရင္ ေသးမႊားတ့ဲသိကၡာပုဒ္ေတြကို မထုတ္ျပေတာ့ပါဘူး၊ အေရးႀကီးတာက
ရဟန္းက ဆယ္ပါးသီလကစရပါမယ္၊ ဒီေတာ့သိသင္တာက ဆြမ္းအပိုင္းမွာ ေန႔လြဲညစာ
ပိုင္း အကပ္ခံမႈအပိုင္း ပဝါရိတ္သင့္မႈအပိုင္း အစားအေသာက္ေရာေနွာမႈအပိုင္းေတြ
သိရမယ္၊

ေန႔လြဲညစာပိုင္းမွာက လၻက္ေျခာက္ခပ္ထားတ့ဲေရေႏြး၊ ပီေက၊ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိဳရည္၊
ထန္းလ်က္ ႀကံသကာ၊ ၾကက္သြန္ဥျပဳတ္တို႔ေတြကို စားလို႔ေသာက္လို႔မရပါဘူး၊ အက်ယ္ေတာ့ ရွင္းမျပေတာ့ပါဘူး ၊ ေရးရတာက်ယ္ျပန္ေနမွာမို႔ပါ။ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁၂နာရီဆိုတ႔ဲ အမ်ား သတ္မွတ္ခ်ိန္ကေန မနက္အာရံုတက္တ့ဲအထိပါ၊ အရုဏ္တက္တ့ဲအပိုင္းကို ယူၾကတာလည္း အမ်ားအားျဖင့္က မွားေနၾကပါတယ္၊ အရုဏ္မတက္ဘဲ
ဆြမ္းစားရာေရာက္ေနၾကပါတယ္၊

အခ်ိဳ႕အခ်ိဳရည္ဆိုတာက အပ္စပ္တ့ဲေဖ်ာ္ရည္ဆိုရင္ ရပါတယ္၊ Shark တို႔ ကြၽဲရိုင္းတို႔ အျခား
လိေမၼာ္ပုလင္းတို႔လည္း က်ေနာ့္အယူအရ မရပါဘူး၊ အပ္ေအာင္ ေရအနည္းငယ္ေရာၿပီး
ေသာက္ရင္ရပါတယ္၊

ေသခ်ာဖတ္ပါ၊ဒီေနရာက နည္းနည္းရႈပ္ပါတယ္၊ ဥပမာ လိေမၼာ္ပုလင္းကို မိမိဘာသာ
ေရေရာၿပီးေသာက္ရင္ ထိုလိေမၼာ္ပုလင္းက ယာ၀ကာလိကာျဖစ္ေနတ႔ဲအတြက္
(ယာ၀ကာလိက ဆိုတာက မနက္ပိုင္းသာစားေသာက္နိုင္တ့ဲ ဟာမ်ိဳးပါ၊ ယာ၀ကာလိက
ျဖစ္ရတာက မီးန႔ဲခ်က္ထားလို႔ပါ။) ကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္လို႔မရတာပါ၊ အေၾကာင္းက ေန႔ခင္း
ဘက္မွာ ထိုယာ၀ကာလိကာကို စားေသာက္ျခင္းငွာ အကပ္မခံေကာင္းပါဘူး၊ အကပ္ခံ
ရင္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ပါတယ္၊

ဆက္သြားပါမယ္၊ ဒီေတာ့ ရဟန္းျဖစ္တ့ဲသူက ေန႔ခင္းဘက္မွာ အေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ခ်င္
တယ္ဆိုရင္ ဒါယကာသို႔မဟုတ္ ကပၸိယေက်ာင္းသားက ေဖ်ာ္ရည္ကို ေရေရာထားၿပီးသား
ကပ္ရပါမယ္၊ ေဖ်ာ္ရည္ေတြက အသင့္လုပ္ၿပီး မီးန႔ဲခ်က္ထားတာေၾကာင့္ ယာ၀ကာလိက
ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကပၸိယက ေရန႕ဲေဖ်ာ္လိုက္ရင္ ယာမကာလိက ျဖစ္သြားပါတယ္၊ ယာမ ကာ
လိကဆိုတာ တစ္ေန႔လံုးဘယ္ခ်ိန္မွီ၀ဲသည္ ျဖစ္ေစ ရပါတယ္။

ေခါင္းမရႈပ္ၾကပါန႔ဲဗ်ာ၊ ေသခ်ာဖတ္ရင္နားလည္ပါတယ္၊ အားလံုးကိုေရာျပပါမယ္။
ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္တ့ဲအခါ အေရးႀကီးတာေတြပဲ ဆိုမွာပါ၊ ရဟန္း၀တ္တ့ဲအခါ လ်က္ဆားတို႔ အခ်ိဳ႕ေဆးတို႔ပါလာတတ္ပါတယ္၊ ပါရာစီတေမာစတ့ဲေဆးေတြလည္း ရဟန္းဘ၀မွာ မိဘထံအလွဴခံလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျခားကလွဴလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ရတတ္ပါတယ္၊

ေဆးက နွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္ ၊ကိုယ္လက္ထဲရၿပီးတ့ဲ(အကပ္ခံၿပိးတ့ဲ) ၇ရက္ပဲ ထားလို႔ရတ႕ဲေဆးန႔ဲ တစ္သက္လံုးထားလို႔ရတ႕ဲေဆးပါ၊ အဲဒါကို သတၱာဟာကာလိက န႔ဲ ယာ၀ဇီ၀ိကလို႔ ေခၚပါတယ္၊ အဲဒီနွစ္မ်ိဳးကလည္း ေနလည္မွာလည္း သံုးေဆာင္လို႔ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သက္ဆိုင္တ့ဲ က်န္းမာေရး အေၾကာင္း ရွိရပါမယ္၊

၇-ရက္ပဲထားလို႔ရတ႕ဲေဆးေတြက ေထာပတ္ ဆီ ဆီဦး ပ်ားရည္ န႔ဲ တင္းလဲ တို႔ပါ၊ တင္းလဲထဲမွာ ထန္းလ်က္ေတြ ႀကံသကာေတြလည္း ထည့္သြင္းယူရပါတယ္၊ အဲဒါေတြန႕ဲ ေရာစပ္ထားတ့ဲေဆးေတြမွန္သမွ်က နိုင္ငံျခားကပဲထုတ္ထုတ္ ျမန္မာကပဲထုတ္ထုတ္ ၇ရက္အတြင္းပဲ စားလို႔ရပါတယ္၊ ဒါကအေသခ်ာဆံုးနည္းပါ၊

အေရးႀကီးလာပါၿပီ၊ သနၷိဓိကာရက သိကၡာပုဒ္ဆိုတာ ရွိပါတယ္၊ သိုမွီးစားေသာက္တ့ဲသိကၡာပုဒ္ပါ၊သိကၡာပုဒ္ရ႕ဲလိုရင္းက မနက္ခင္းပဲ စားေသာက္လို႔ရတ႕ဲ အစားအေသာက္ ေန႔လည္လည္းစားေသာက္လို႔ရတ႕ဲ အစားေသာက္ေဖ်ာ္ရည္ေတြကို ေနာက္ေန႔အာရံုတက္မွ စားမယ္ သို႔မဟုတ္ ထပ္မံစားမိမယ္ဆိုရင္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္ျပန္ပါတယ္၊

ဒီသိကၡာပုဒ္က စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္၊ဥပမာေျပာပါမယ္ မေန႔ကအကပ္ခံထားတ့ဲ ကိတ္မုန္႔ကို လံုးလံုးမစားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းစား၍ သိမ္းထားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔က်မွ ယူစားမိရင္ သိုမွီးစားေသာက္တ့ဲအတြက္ အာပတ္သင့္ရတာပါ၊ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာက

ဥပမာ မေန႔ကအကပ္ခံထားတ့ဲ သၾကားသို႔မဟုတ္နိ႔ဆီကို ဒီေန႔မွအကပ္ခံတ့ဲ ေကာ္ဖီန႔ဲေဖ်ာ္ေသာက္တ့ဲအခါ(ေသခ်ာအာရံုျပဳေပးပါ) ေကာ္ဖီက မေန႔ကအကပ္ခံတ့ဲသၾကားတို႔န႔ဲ ေရာသြားတ့ဲအတြက္ မေန႔ကအကပ္ခံသလို ျဖစ္သြားပါတယ္၊ စားလည္းစားေရာ သိုမွီးစားတာေရာက္လို႔ ပါစိတ္အာပတ္သင့္ျပန္ပါတယ္၊

အခုေျပာမွာက အကပ္ခံျခင္းန႔ဲ ဆိုင္ပါတယ္၊ ရဟန္းေတြအတြက္ ခံတြင္းထဲကို ထည့္ဖို႔ဆိုရင္ အားလံုးအကပ္ခံရပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ေဆးရံုမွာ လည္းေခ်ာင္းပိုက္ကို ထည့္ရင္လည္း ထိုလည္ေခ်ာင္းပိုက္ကို အကပ္ခံရပါတယ္။
ၿပီးရင္ ပိုက္ထဲကေနသြင္းမယ့္ ေဆးန႔ဲအစာကိုလည္း အကပ္ခံရပါတယ္၊ နွာေခါင္းပိုက္လည္း နည္းတူပါပဲ။

အကပ္မခံဘဲစားရင္ ဒႏၲေပါဏ သိကၡာပုဒ္အရ ပါစိတ္သင့္ပါတယ္၊ ဒီသိကၡာပုဒ္က ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီိးပါတယ္၊ တေလာကလံုးမွာ ရွိတ့ဲအစားအေသာက္မွန္သမွ်ဟာ မိမိကို လာမကပ္ေသးသေ႐ြ႕ တို႔ၾကည့္လို႔ကို မရပါဘူး၊ ဥပမာ ေက်ာင္းမွာ ရဟန္းေတြကို ကပ္ဖို႔လုပ္ထားတ့ဲ ဆြမ္းေကြၽးပြဲက ဆြမ္းဟင္းေတြ၊ ကထိန္ခင္းပြဲေတြမွာ မကပ္ရေသးတ့ဲ စားဖြယ္ေတြကို ရဟန္းက ထိရံုထိရင္ ဒုရူပစ္ိဏၰဒုကၠဋ္သင့္ပါမယ္၊

ထိရံုမကဘဲ ႂကြေအာင္ကိုင္မယ္ဆိုရင္ ဥဂၢဟိတက ဒုကၠဋ္သင့္ပါတယ္၊ ဒါအေရးႀကီးပါတယ္၊ ထိရံုပဲကိုင္ရင္ အဲဒီအစားအေသာက္က မ္ိမိပဲ မအပ္ေတာ့တာပါ။ အျခားရဟန္းေတြကို ကပ္ရင္ အပ္ပါေသးတယ္၊ အျခားရဟန္းေတြ စားလို႔ရေသးတယ္ ေျပာတာပါ။

ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ႂကြေအာင္ကိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ကိ္ုင္တ့ဲရဟန္းေရာ အျခားရဟန္းေတြေရာပါ မအပ္ေတာ့ပါဘူး၊ သိပ္အေရးႀကီိးပါတယ္၊ ဒါန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳတတ္တာက ဒုလႅဘ၀တ္ေနတ႔ဲ ရဟန္းေတြသတိထားရမွာ ရွိပါတယ္၊ ကိုယ္၀တ္ေနခိုက္မွာ ေက်ာင္းမွာ ရွိရွိသမွ် စားစရာေတြကို အကပ္မခံဘဲ မကိုင္မိဘို႔ပါ။ အစားအစာထည့္ထားတ့ဲ ပန္းကန္ကိုပင္ ထိမရပါဘူး၊ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္တာမ်ိဳးလည္းမရပါဘူး။

အခု အကပ္ေျမာက္ျခင္းန႔ဲ ပတ္သက္၍
ဆိုပါမယ္။ အကပ္ေျမာက္မေျမာက္မွာ အခ်က္ငါးခ်က္ရွိပါတယ္၊

အကပ္ေျမာက္ေၾကာင္း အဂၤါ (၅)ပါးမွာ

(၁) ရဟန္းေတာ္အတြက္ ေရွး႐ႈေဆာင္ယူလာေသာ
စားဖြယ္ပစၥည္းျဖစ္ျခင္း ၊

(၂) ရဟန္းေတာ္၏ ႏွစ္ေထာင့္ထြာအတြင္းသို႔
ေရာက္ရွိလာျခင္း။

(၃) အားအလယ္အလတ္ရွိေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္
ေျမွာက္ခ်ီႏိုင္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္ျခင္း။

(၄) ေပးလွဴျခင္း သံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္
ေပးလွဴျခင္း။

(၅) ရဟန္းေတာ္က ခံယူျခင္းႏွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္
တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ခံယူျခင္းဟူ၍ အဂၤါ(၅)ပါးရွိပါသည္။

ဤအဂၤါ (၅) ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုပါက အကပ္ေျမာက္ပါသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားမွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေကာင္းပါတယ္။

အကပ္ေျမာက္မွ ရဟန္းေတြကစားလို႔ရပါတယ္၊ မကပ္ရေသးဘူး ကပ္မည့္သူမရွိဘူး ဆိုပါက မစားဘဲသာ အေသခံရပါမယ္၊ အဓိကကေတာ့ ပါးစပ္ထဲ(ပါးစပ္ဆိုတာ လည္းေခ်ာင္း၀ကို ေျပာတာပါ၊ ပါစပ္ထဲထည့္ရံုန႔ဲအာပတ္မသင့္ပါဘူး) ၀င့္မယ့္အရာမွန္သမွ်ကို သတိထားရမွာပါ။ ဥပမာ သြားၾကားထိုးတံေတြ သြားတိုက္ေဆးေတြ၊ သြားတိုက္တံေတြကိုပါ အကပ္ခံရပါမယ္၊ ပါးစပ္ထဲမွာပဲ အသံုးျပဳရံုဆိုေပမယ့္ အာပတ္မသင့္နိုင္ေသာ္လည္း လည္းေခ်ာင္ထဲ ၀င္ခ့ဲရင္ ပါစိတ္အာပတ္ႀကီး သင့္သြားနိုင္ပါတယ္၊

ေရေသာက္တ့ဲအခါလည္း သတိျပဳရပါမယ္၊ ေရက ခဏခဏေသာက္တာဆိုေတာ့ အနည္အမႈန္မပါရင္ အကပ္ခံစရာမလိုပါဘူး၊ ပါရင္ေတာ့ အာပတ္သင့္ပါတယ္၊

ဒီေနရာမွာ ၀ိနည္းတတ္မယ္ဆိုရင္ ေန႔လည္ကေျပာခ့ဲတ့ဲ သိုမွီးစားရာမေရာက္ေအာင္ လုပ္လို႔ရတ႕ဲ နည္းရွိပါတယ္၊ ဥပမာ မိမိကို မုန္႔ေတြလာလွဴၾကတယ္ဆိုပါေတာ့၊ မုန္႔ကလည္းမ်ားေနတယ္ မိမိကလည္း ေနာက္ေန႔ေတြမွာ အဲဒီမုန္႔ကို စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ အကပ္မခံပါန႔ဲ။ မိမိေဘးမွာခ်ခိုင္းၿပီးပဲ အလွဴခံလိုက္ပါ၊ ဘာလို႔လည္း ဆိုရင္ ကိုယ္က အကပ္ခံမိလိုက္ရင္ ေနာက္ေန႔မွာ စားလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ အကပ္ခံၿပီးစားရင္လည္း အရင္ေန႔ကအကပ္ခံထားတ့ဲ အစားအစာကို ေနာက္ေန႔မွာ စားတ့ဲအတြက္ သႏၷိဓိကာရက သိကၡာပုဒ္န႔ဲ ပါစိတ္သင့္ပါလိမ့္မယ္။

အကပ္မခံထားဘူးဆိုရင္ ေနာက္ေန႔မွာ ကပၸိယ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုသေလာက္ပဲ အကပ္ခိုင္းၿပီး စားရင္ ဘာအာပတ္မွမသင့္ေတာ့ပါဘူး၊ လိုသေလာက္ပဲအကပ္ခံမယ္ဆိုရင္ အဲဒီနည္းအတိုင္း လုပ္သြားရင္ တစ္သက္လံုးေတာင္ စားလို႔ရပါတယ္။

ပဝါရိတ္သင့္တာကို ေျပာပါမယ္ ပဝါရိတ္သင့္တယ္ ဆိုတာက တစ္ခုခုကို စားေသာက္ေနဆဲမွာ ကိုယ့္ဆီလာကပ္တ့ဲ အစားအေသာက္တစ္ခုခုကို တားျမစ္မိတာပါပဲ၊ တားျမစ္မိရံုန႔ဲေတာ့ အာပတ္မသင့္ေသးပါဘူး၊ တားျမစ္မိရင္ ပဝါရိတ္သင့္တယ္၊ ပဝါရိတ္သင့္ၿပီးမွ ထပ္စားမိရင္ (သင့္ဆဲ ဣရိယာပုထ္ကို ေျပာင္းၿပီးမွ)အာပတ္သင့္တာမ်ိဳးပါ၊
ဒီသိကၡာပုဒ္ကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

ဒီသိကၡာပုဒ္ရ႕ဲ အဓိကက စားေေနစဥ္ တစ္ခုခုကို တားျမစ္ရာေရာက္တ့ဲ အဂၤါကို အရင္ဆိုပါမယ္၊ ပဝါရိတ္သင့္ၿပီးသြားရင္ ဘာမွစားလို႔မရပါဘူး၊ စားလို႔ရေအာင္လုပ္တ့ဲ နည္းနွစ္နည္းေတာ့ရွိပါတယ္၊ အဲဒါကို ေနာက္ဆံုးမွ ဆိုပါမယ္။

အခု ပဝါရိတ္ဘယ္လိုသင့္တတ္သလဲ ဆိုတာပါ၊ အဓိကက မိမိစားေနဆဲ ဘာလာကပ္ကပ္ မတားျမစ္မိဖို႔ပါ။ လာကပ္ ဆိုတ႔ဲေနရာမွာ မိမိကို အစားအစာ ေပးျခင္းအရ ဘယ္သူမဆို အကုန္ပါပါတယ္၊ ဥပမာ ရဟန္းေတြ အတူတူစားပြဲတစ္၀ိုင္းတည္း စားေနစဥ္မွာ အျခားရဟန္းက မိမိကို တစ္ခုခုလွမ္းထည့္ေပးတာမ်ိဳး ႀကံဳတတ္ပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ဟင္းပန္းကန္ထဲကျဖစ္ျဖစ္ ဆြမ္းဂ်ဳပ္ထဲကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းသို႔မဟုတ္ ဆြမ္းကို ဇြန္းန႔ဲယူၿပီး " ဦးဇင္း ဘုဥ္းေပး" ဆိုၿပီး ေမးတတ္ပါတယ္၊

ဒီေနရာမွာ နားလည္ေအာင္လို႔ တားျမစ္ရာေရာက္တ့ဲ အဂါၤ အရ ကိုယ္န႔ဲတစ္၀ိုင္းထဲ စားေနတုန္းမွာ ရဟန္းကျဖစ္ေစ ဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔က ျဖစ္ေစ၊ ကိုရင္ကျဖစ္ေစ မိမိကို ဦးဇင္း ဆြမ္းယူဦးမလာ ေမးရင္ အမ်ားအားျဖင့္ သူတို႔က လက္ထဲမွာ ဆြမ္းဇလံုကို ကိုင္ထားတတ္ၾကပါတယ္၊ ေဘးကေန ဆြမ္းလိုက္ၾကတ့ဲ အေလ့အထပါ။ နားလည္ေအာင္လို႔ ရဟန္းေတြ ဆြမ္းစား၀ိုင္းမွာ စာေနၾကတ့ဲ ပံုစံကို စိတ္ထဲက ပံုေဖာ္ထားရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီအခါ ပဝါရိတ္မသင့္လိုတ႔ဲ ရဟန္းက ကိုယ့္န႔ဲ နွစ္ေတာင့္ထြာ အတြင္းေရာက္ေနသလားၾကည့္ရပါမယ္၊ အမ်ားစုကေတာ့ မိမိနားကပ္ၿပီးမွ ေမးၾကေတာ့ တားမိရင္ ပဝါရိတ္ကသင့္မွာပါ။ ဒီေနရာမွာ တားမိတတ္တ့ဲစကားအမ်ားစုက ေတာ္ၿပီ ဟုျဖစ္ေစ၊ ရၿပီဟုျဖစ္ေစ၊ မလိုေတာ့ဘူး ဟုျဖစ္ေစ ၊ အခုမလိုေသးဘူးဟု ျဖစ္ေစ၊ မထည့္ေတာ့ဘူးဟု ျဖစ္ေစ စတ့ဲ တားျမစ္မႈကို အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္တ့ဲ စကားလံုးမ်ိဳးန႔ဲ တားျခင္း၊ ေခါင္းခါ၍ ျဖစ္ေစ လက္န႔ဲကာျပတာပဲ ျဖစ္ေစ လာထည့္တ့ဲ ဇြန္းကို လက္န႔ဲ ကာထားတာပဲ ျဖစ္ေစ အဲဒီစကားလံုးေတြန႕ဲ အမူအရာက တားျမစ္ရာ ေရာက္ပါတယ္၊

ဒီသိကၡာပုဒ္က ကပ္တ့ဲ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြန႕ဲ ေတာ္ေတာ္ပတ္သက္ပါတယ္၊ သူတို႔အလိုက္မသိရင္ ၀ိနည္းအေလးျပဳတ႕ဲ ရဟန္းေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ၾကရပါတယ္၊ ဒီေတာ့ မိမိစားေနစဥ္ တစ္ခုခု ထည့္ေပးခံရတ႕ဲ ရဟန္း၊ ယူဦးမလားလို႔ အေမးခံရတ႕ဲရဟန္းေတြ အေနန႔ဲ အေကာင္းဆံုးက မတားမိေအာင္ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ မိမိဆီလာထည့္ေပးခ့ဲရင္ ထည့္ဦးမလားေမးခ့ဲရင္ "ထည့္မယ္ေနာ္ ခဏေလး ဒကာႀကီး"ဟု ျဖစ္ျဖစ္ "ဆြမ္းဇလံု ဦးဇင္းကိုေပး " လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျပာပါ။

ပထမနည္းက ကိုယ္က ယူမယ့္ပံုစံကို ျပတာမို႔ တားရာမေရာက္ပါဘူး၊ ဒုတိယနည္းကသူတို႔ဆီက ဆြမ္းဇလံုကို ကိုယ္ကယူလိုက္ပါ။ ၿပီးမွ မထည့္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး သူ႔ကိုျပန္ေပးလိုက္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ သူ႔လက္ထဲက ပစၥည္းကို တားတာမဟုတ္ပဲ မိမိလက္ထဲေရာက္မွ သူ႔ကို ေပးတာျဖစ္လို႔ ရသြားပါတယ္၊ ဒီလိုလုပ္ရတာက နံပတ္ေလးအခ်က္န႔ဲ ၿငိမွာ စိုးလို႔ပါ။

အထူးသျဖင့္ ရဟန္းေတြ ကို ဒီသိကၡာပုဒ္ကလြတ္ေအာင္ ဆိုရင္ ကပ္မည့္ ဒါယကာေတြကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္၊ ဒါယကာေတြက ပဝါရိတ္အဂါၤ နံပတ္ ၃ န႔ဲမၿငိရေအာင္ ကိုယ့္ထည့္ေပးလိုတ႔ဲ ရဟန္းရ႕ဲ နွစ္ေတာင့္ထြာအျပင္ဘက္က ေမးတတ္ဖို႔ပါ။ ဒါဆိုရင္ ရဟန္းေတြက တားမိရင္လည္း ပဝါရိတ္ မသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ပဝါရိတ္သင့္မိသြားရင္ ထိုေန႔အတြက္ စားဖို႔ ခက္သြားပါတယ္၊

ပဝါရိတ္သင့္ခ့ဲရင္ သင့္ဆဲ(ထိုင္ေနတုန္းတားမိလွ်င္ ထိုင္ေနေသးသမွ် စားရပါေသးတယ္၊ ထေနဆဲသင့္လွ်င္လည္း ထေနတ႔ဲဣရိယာပုထ္ မဖ်က္ေသးသမွ် စားရပါေသးတယ္၊ ) ဣရိယာပုထ္မွာ စားရပါတယ္။ ဒါေလးလည္းမွတ္ေပးပါဦး။

ဆြမ္းစားၿပီးရင္ သပိတ္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးရမယ္။

ေဆးၿပီးရင္ ေရသုတ္ၿပီး ေနလွမ္းရမယ္။ ခဏေန ျပန္သိမ္းရမယ္။

ဆယ္ရက္ေက်ာ္ ဒုလႅဘ၀တ္မယ္႔သူူက သပိတ္ကို ကိုင္၍ ျဖစ္ေစ မိမိရ႕ဲ နွစ့္ေတာင္ထြာ အတြင္းမွာ ခ်ထား၍ ျဖစ္ေစ -

" ဣမံ ပတၱံ အဓိ႒ာမိ" ဟု ဆို၍ အဓိ႒ာန္ တင္ရပါမယ္။ အဲဒီလို အဓိ႒ာန္မတင္ဘဲ ထားလို႔ ဆယ္ရက္ေက်ာ္သြားရင္ နိႆဂၢီပါစိတ္အာပတ္သင့္ပါတယ္။ ဒီအာပတ္က ေဒသနာၾကားရံုန႔ဲ မရပါဘူး၊ ထိုသပ္ိတ္ကို ရဟန္းတစ္ပါးထံ စြန္႔ၿပီးေဒသနာၾကားမွ အာပတ္ကထပါတယ္။ ထိုသပိတ္ကို မစြန္႔ဘဲ ဆက္ကိုင္ေနရင္ ကိုင္တိုင္း ဒုကၠဋ္အာပတ္ သင့္ပါတယ္။

ဆြမ္းစားတ့ဲအခါ ပါးစပ္ထဲက အာရည္ လွ်ာရည္ေတြေပေနတ႔ဲ ဆြမ္းလံုးစတာေတြ သပိတ္ထဲ ျပန္က်လာရင္ အဲဒီဆြမ္းလံုးက မအပ္ေတာ့ပါဘူး။ ျပန္အကပ္ခံရပါတယ္၊ က်တ့ဲဆြမ္းလံုးကို ဖယ္နိုင္ရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ မဟုတ္ဘဲ ဆက္စားမယ္ဆိုရင္ ဒႏၲေပါဏန႔ဲ ပါစိတ္အာပတ္သင့္မွာပါ။

ၿပီးေတာ့ သတိထားစရာ တစ္ခ်က္ရွိပါေသးတယ္၊ ဆြမ္းစား၀ိုင္းမွာ ရဟန္းေတြ အတူစားၾကတ့ဲအခါ(အလယ္က စားပြဲေပၚမွာ ဟင္းခြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးတင္၍ စားတာမ်ိဳးပါ) ဟင္းခြက္ တစ္ခြက္တည္းကို ဟိုကိုယ္ေတာ္ကနိႈက္ ဒီကိုယ္ေတာ္ကနိႈက္ၾကရပါတယ္၊ ဥပမာ ၾကက္သားဟင္းခြက္ကို ဇြန္းတပ္ၿပီးထိုဇြန္းန႔ဲ မိမိဆြမ္းပန္းကန္ထဲကို ကိုယ္စီယူထည့္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒါက မအပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက နာမည္ႀကီးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ထုတ္ေျပာရတာ ခက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မအပ္တာေတာ့အမွန္ပါ။ အေၾကာင္းက တခြက္တည္းကို ရဟန္းနွစ္ပါး အတူမစားေကာင္းတ့ဲ ပညတ္ေတာ္ ရွိပါတယ္။

ေနာက္ အဓိကအေရးႀကီးတာ ရွိပါေသးတယ္၊ အဲဒါက သစ္သီး သစ္႐ြက္ ဥေတြစားမယ္ဆိုရင္ အမ်ားအားျဖင့္က ကပၸိၿပီးမွ စားရပါတယ္။ မကပၸိဘဲ စားရင္ အပင္ကလြတ္ၿပီးျဖစ္တ့ဲ သစ္႐ြက္သစ္သီး ဥေတြမွာ ဒုကၠဋ္သင့္ပါတယ္။

ဒီသိကၡာပုဒ္က ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္ျပန္႔သလို လိုက္နာရတာလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကပၸိရမယ့္ အသီးအ႐ြက္ အဥတို႔ရ႕ဲ အေနအထားကို ဆိုပါမယ္။ ကပၸိရတာက အပင္ေပါက္နိုင္တ့ဲ သတၱိရွိမယ္ဆိုရင္ အားလံုးကပၸိရပါတယ္။ မ်ိဳးေစ့သေဘာမ်ိဳးပါ။

မ်ိဳးေစ့က-အျမစ္ကေနလည္း အပင္ေပါက္နိုင္တာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ပင္စည္ကလည္း အပင္ေပါက္နိုင္တာမိ်ဳးရွိတယ္ စသျဖင့္ မ်ိဳးေစ့ ငါမ်ိဳးရွိပါတယ္။

အက်ဥ္းအားျဖင့္ေတာ့-
၁။ အျမစ္မ်ိဳးေစ့
၂။ ပင္စည္မ်ိဳးေစ့
၃။အဆစ္မ်ိဳးေစ့။
၄။အၫႊန္႔မ်ိဳးေစ့။
၅။ အေစ့မ်ိဳးေစ့ တို႔ပါပဲ။

ဥပမာ ေျပာရရင္ အဆစ္မ်ိဳးေစ့ဆိုတာမ်ိဳးက ကန္စြန္းရိုးဆိုပါေတာ့ ၊ ဆြမ္းစားတ့ဲအခါ ကန္းစြန္းရိုးေတြပါခ့ဲရင္ အဲဒီကန္စြန္းရိုးကို ေျမမွာခ်စိုက္လို႔ အပင္ေပါက္လာနိုင္တယ္ ဆိုရင္ အဲဒီကန္စြန္းရိုးကို ကပၸိရပါမယ္။ ထို႔အတူ ကိုင္းကိုစိုက္ရင္ အၫႊန္ထြက္လာတတ္တာမ်ိဳး စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္က သစ္ပင္န႔ဲ ပတ္သက္ရင္ သိပ္မကြၽမ္းက်င္ေတာ့ ဘယ္အပင္က ဘယ္ကေပါက္တယ္ဆိုတာ သိပ္မသိပါဘူး။

ဆြမ္းစားတ့ဲအခါ ငရုပ္သီးတို႔ ၾကက္သြန္နီတို႔(ၾကက္သြန္ျဖဴက က်န္းမာေရးအေၾကာင္းမရွိရင္ ဒီအတိုင္းမအပ္ပါဘူး၊ ဟင္းထဲမွာ ထည့္ခ်က္ထားတာမ်ိဳးက အပ္ပါတယ္) က ေျမမွာ ခ်စိုက္ရင္ အပင္ေပါက္နိုင္လို႔ အကပ္ခ့ရပါမယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စားေသာက္ေရးမွာ ကပၸိဖို႔လိုတတ္တ့ဲ အသီိးအ႐ြက္ေတြကို ေျပာပါမယ္၊

အဲဒါေတြက ငရုပ္သီး ၾကက္သြန္နီ ၾကက္သြန္ျဖဴ မုန္လာဥ ကန္စြန္း႐ြက္ နံနံပင္ ပူစီနံ
စတာေတြပါ။ က်န္တာေတာ့ အပင္ေပါက္နိုင္ မေပါက္နိုင္န႔ဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

အခ်ိဳပြဲေတြမွာ ကပၸိဖို႔လိုတာက အေစ့ပါတ့ဲငွက္ေပ်ာသီး (ရိုးရိုးငွက္ေပ်ာသီမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေတာင္ေပၚင်က္ေပ်ာလို အေစ့ထင္ရွားတာမ်ိဳးပါ)၊ လိေမၼာ္သီး၊ ေရွာက္သီး,သံပုရာသီး၊ နာနတ္၊ ပန္းသီး၊ စလဲသီး၊ သခြားသီး၊ ဖရဲသီး၊ ႀကံရိုး၊ နဂါးေမာက္သီး စတာေတြပါ၊ အဓိကကေတာ့ အပင္ေပါက္နိုင္တ့ဲ သတၱိရွိတ့ဲ အသီးအ႐ြက္ အဥေတြကို ကပၸိဖို႔လိုတာပါ။

တစ္ခုရွိတာက အေစ့ႏုဆိုရင္ ကပၸိစရာမလိုပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ပါတ့ဲအေစ့ကို မထိခိုက္ေစဘဲ ထုတ္လို႔ရနိုင္တယ္ဆိုရင္လဲ ကပၸိစရာမလိုဘဲ မိမိဘာသာ အေစ့ကို ထုတ္ၿပီး စားလို႔ရပါတယ္၊ ဥပမာ သရက္သီးလိုဟာမ်ိဳးပါ၊ တို႔စားၾကတ့ဲ သရက္သီးႏုကေတာ့ မလိုပါဘူး။

ကပၸိျခင္းမွာ ကိုရင္သို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္၊ သူ႔ကို ကပၸိယံ ကေရာဟိ လို႔ေျပာၿပီး သူက ကိုယ္ကပၸိေစလိုတ႔ဲ အရာကို(ဥပမာ ငရုပ္သီးဆိုပါေတာ့။ အဲဒီငရုပ္သီးကို ) လက္သည္းန႔ဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓားန႔ဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ပ့ဲသြားေအာင္ လုပ္၍ ကပၸိယံ ဘေႏၲလို႔တၿပိဳင္နက္ဆိုလိုက္ရင္ ထိုငရုပ္သီက ကပၸိၿပီးျဖစ္လို႔ စားလို႔ရသြားပါၿပီ။

ငရုပ္သီးကအမ်ားႀကီိးဆိုရင္လည္း ရပါတယ္၊ ငရုပ္သီးေတြတစ္ခုန႔ဲတစ္ခုထိေနဖို႔ပဲလိုတာပါ။ တစ္ေတာင့္ကို ကပၸိလိုက္ရံုန႔ဲ အားလံုးကပၸိၿပီး ျဖစ္သြားပါတယ္။

ကပၸိျခင္းဆိုင္ရာ သိကၡာပုဒ္မွာက အာပတ္နွစ္မ်ိဳးကြဲပါတယ္၊ ေျမမွ မလြတ္ေသးတ့ဲ သစ္ပင္ကို ျဖတ္မိ ဆိတ္မိတာဆိုရင္ ပါစိတ္။ ေျမမွလြတ္ၿပီးမွ အဲဒီသစ္ပင္ အ႐ြက္အဥစတာေတြကို ျဖတ္မိ ဆိတ္မိရင္ ဒုကၠဋ္ပါ။
ေနာက္တစ္နည္းက ေျမမွလြတ္ေသာ္လည္း ဂ်င္း စတာေတြမွာ အၫႊန္႔ေရာ အျမစ္ပါထြက္ေနရင္ ပါစိတ္။ တစ္ခုခုပဲ ထြက္တယ္ဆိုရင္ ဒုကၠဋ္ပါ။

့
https://www.facebook.com/muditaralinnsayadawdhamachannallive/
တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္

posted from Bloggeroid