ၾသကာသ ဘုရားရွိခိုးတဲ႔အခါတိုင္း " ဤကဲ႔သို႔ ရွိခိုးရေသာ ေကာင္းမႈကံ ေစတနာေၾကာင့္ ဗ်သနတရားငါးပါးမွ အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ျငိမ္းသည္ ျဖစ္၍ ဆိုျပီး ပါတယ္ေနာ္။
ဗ်သနတရားငါးပါးဆိုတာ . .
ဉာတိဗ်သန = ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ ပ်က္စီးျခင္း။
ေဘာဂဗ်သန = စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္စီးျခင္း။
ေရာဂဗ်သန = အရာေရာဂါ ႏွိပ္စက္ျခင္း။
သီလဗ်သန = သီလ ပ်က္စီးျခင္း။
ဒိ႒ိဗ်သန = အယူပ်က္စီးျခင္း , အယူမွားျခင္း။
တို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီဗ်သနတရားငါးပါးအနက္ ေရွ႕က ဗ်သနတရား သံုးပါးေၾကာင့္ က်တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြဟာ သမုဒၵရာေလးစင္းမက မ်ားခဲ႔ပါျပီ။
ဒါဆို . . သီလဗ်သန နဲ႔ ဒိ႒ိဗ်သနာ ေၾကာင့္ က်တဲ႔မ်က္ရည္ဟာ . . . တန္ဖိုးရွိတဲ႔ မ်က္ရည္လား ? တန္ဖိုးမရွိတဲ႔ မ်က္ရည္လား ?
သီလဗ်သန . . သီလ ပ်က္စီးျခင္း။
မိမိက သီလ မလံုျခံဳဘူး။ သီလ ပ်က္စီးေနတယ္။ အဲဒီသီလ ပ်က္စီးေနတဲ႔ အျဖစ္ကို မိမိက မေက်နပ္ဘူး။ သီလ ျဖဴစင္ခ်င္တယ္။ သီလျပည့္စံုခ်င္ပါလ်ွက္နဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သီလမျပည့္စံုရလို႔ ဆိုျပီး မ်က္ရည္က်တယ္။
အဲဒီမ်က္ရည္ဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ မ်က္ရည္ပါပဲ။ အဲဒီမ်က္ရည္ကို အေျခခံၿပီး သီလ ျဖဴစင္ေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္နိုင္တယ္။
ဒိ႒ိဗ်သန . . အယူမွားတာ။ မိစၧာဒိ႒ိ အယူမွား ျဖစ္ေနတယ္။ မိမိက အယူမွန္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အယူမွား ျဖစ္ေနတာကို ဝမ္းနည္းျပီး က်တဲ႔မ်က္ရည္ဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ မ်က္ရည္ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္တုန္းက တာလပုဋ ေခၚတဲ႔ ဇာတ္ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး ေလ်ွာက္တယ္။
" ျမတ္စြာဘုရား . . တပည့္ေတာ္တို႔ ကေခ်သည္ေတြ ေသဆံုးရင္ ပဟာသနတ္ျပည္ ေရာက္တယ္လို႔ ဆရာ အစဥ္အဆက္က ေျပာၾကတယ္ , အဲဒီစကား မွန္ပါသလား ? လို႔ ေမးေတာ့ . .
ဘုရားရွင္က ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ တားျမစ္ေပမယ့္ သံုးႀကိမ္ေျမာက္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က . .
"ကေခ်သည္ေတြ ေသဆံုးလို႔ရွိရင္ ပဟာသနတ္ျပည္ ေရာက္တယ္ ဆိုတဲ႔ အယူအဆဟာ မွားယြင္းတဲ႔ အယူအဆ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီ မွားယြင္းတဲ႔ အယူအဆ မိစၧာဒိ႒ိနဲ႔သာ ေသရင္ ငရဲ , တိရစၧာန္ ဂတိ၂ပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို လားေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။
အဲလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဇာတ္ဆရာႀကီးက ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီး ငိုတယ္။
ဘုရားရွင္က . . ငရဲက်မွာ ေၾကာက္လို႔ , တိရစၧာန္ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ ငိုတာလား ? ေမးေတာ့ . .
" မဟုတ္ပါဘူး တဲ႔။ ဆရာအစဥ္အဆက္က ကေခ်သည္ေသရင္ နတ္ျပည္ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာတဲ႔စကားကို အမွန္လို႔ ယူဆျပီး အယူမွားခဲ႔တဲ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ငိုတာပါဘုရား . . လို႔ ျပန္ေလ်ွာက္တယ္။
အယူမွားျခင္း တနည္း ဒိ႒ိဗ်သန ဆိုတာ မိစၧာဒိ႒ိ ပါပဲ။ ဇတ္ဆရာႀကီးက မိမိအယူမွားေနတာကို သိလို႔ ခ်ံဳးပြဲခ်ငို မ်က္ရည္က်တယ္။
မ်က္ရည္က်ျပီးေတာ့ . . အဲဒီအယူမွားေတြကို စြန္႔ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ကို ဝင္ေရာက္လို႔ ရဟန္းျပဳတယ္။ ရဟန္းျပဳၿပီးေတာ့ ဝိပႆနာ အားထုတ္လိုက္တာ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ဇာတ္ဆရာႀကီးဟာ ဒိ႒ိဗ်သန = အယူမွားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ က်ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ဟာ တန္ဖိုး မရွိဘူးလား ? ရွိတယ္ေနာ္။
ရဟႏၲာျဖစ္တဲ႔အထိေတာင္ တန္ဖိုးရွိသြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ . .
ရဟန္းဝတ္ျခင္း , သီလရွင္ဝတ္ျခင္းေၾကာင့္ က်တဲ႔မ်က္ရည္။
ဝိပႆနာအားထုတ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်တဲ႔မ်က္ရည္။
ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်တဲ႔မ်က္ရည္။
စ်ာန္တရား , မဂ္ဖိုလ္တရားေတြ ရခ်င္လို႔ က်တဲ႔မ်က္ရည္။
သီလဗ်သန , ဒိ႒ိဗ်သနေၾကာင့္ က်ရတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြပါပဲ။
မိမိက်လိုက္တဲ႔ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ . . .
အကုသိုလ္တရားေတြ ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။
ကုသိုလ္တရားေတြ တိုးပြားလာတယ္ ဆိုရင္ အဲဒီမ်က္ရည္မ်ိဳးဟာ က်ထိုက္တဲ႔ မ်က္ရည္။ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ မ်က္ရည္ပါပဲေနာ္. . .။
" ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက - ေရႊပါရမီေတာရ "
-----------------------------------------------------------------------------
https://www.facebook.com/muditaralinnsayadwdhamachannallive/
တြင္လည္းဖတ္ရွဴ ႏိုင္ပါသည္ ။
---------------------------------------------------------------------------
posted from Bloggeroid
No comments:
Post a Comment