“သတိပါတဲ့ အခ်စ္ နဲ႔ ခ်စ္”

“အနာဂါမ္” မျဖစ္သေရြ႕ေတာ့
အခ်စ္ဆုိတာ လူသားတုိင္းမွာ ရွိေနၾကဦးမွာပါပဲ။
အနာဂါမ္ ျဖစ္မွပဲ အဲဒီ “အခ်စ္”ဆုိတာက
မရွိေတာ့မွာပါ။

●တစ္ခ်ဳိ႕က “အခ်စ္မရွိဘူး ၊အခ်စ္မရွိဘူး”
နဲ႔ေျပာတတ္ၾကေပမယ့္၊ အနာဂါမ္ မျဖစ္ေသးဘူး
ဆုိရင္ေတာ့ စကားလံုးနဲ႔ ေျပာေနတာပဲ ရွိမွာပါ။
တကယ္မရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။
အခ်စ္ က ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။

●(၁)။ ဝီတိကၠမ အခ်စ္ =
(အာရုံတစ္ခုခုကို ေတြ႕ၿပီး ကိုယ္ႏွဳတ္ ကို
မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကာယကံေျမာက္၊
ဝစီကံေျမာက္ လြန္က်ဴးလိုက္တဲ့ အခ်စ္)

●(၂)။ ပရိယု႒ာနအခ်စ္ =
(စိတ္ထဲကပဲ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနတဲ့အခ်စ္)

●(၃)။ အႏုသယ အခ်စ္ =
(သတၱဝါေတြရဲ႕ သႏၱာန္ မွာ အစဥ္သျဖင့္
ကိန္းေနတဲ့ အခ်စ္၊ ပ႗ိသေႏၶကတည္းက
ပါလာတဲ့ အခ်စ္ပါ။)
ေလာကႀကီးမွာ “အခ်စ္မရွိတဲ့သူ” ဆုိတာ မရွိပါဘူး။
အရြယ္၊ပညာ၊ဂုဏ္ စသည္ေတြကုိေထာက္ၿပီး
“ဝီတိကၠမ အခ်စ္ နဲ႔ ပရိယု႒ာနအခ်စ္” သာမရွိရင္ေနမယ္။
“အႏုသယ အခ်စ္”ကေတာ့ ပုထုဇဥ္လူသားတုိင္းရဲ႕
သႏၲာန္မွာကုိယ္စီရွိေနၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်စ္ကုိ ဘာနဲ႔တားမလဲဆုိရင္. . .
●“ဝီတိကၠမ အခ်စ္”ကုိ သီလနဲ႔တားရပါတယ္။

●“ပရိယု႒ာနအခ်စ္”ကုိ သမာဓိနဲ႔ တားရပါတယ္။

သမာဓိျဖစ္တဲ့ ကမ႒ာန္း ေလးဆယ္ထဲက တစ္ခုခုပြါးေနရင္
တားၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။

●“အႏုသယ အခ်စ္”ကုိေတာ့ပညာလုိ႔ေခၚတဲ့
ဝိပႆနာ နဲ႔တားရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အႏုသယ အခ်စ္ကုိ
အႂကြင္းမဲ့ေတာ့တားလုိ႔မရပါဘူး။
တဒဂၤအေနနဲ႔ပဲ တားလုိ႔ရပါတယ္။
ဝင္တယ္၊ထြက္တယ္ ၊ ေဖာင္းတယ္ ၊ ပိန္တယ္ စသျဖင့္
႐ႈမွာေနဆဲ အခုိက္အတန္႔မွာေတာ့ တဒဂၤ အေနႏွင့္
တားၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ေတြဆုိေတာ့ မခ်စ္ပါနဲ႔ ေျပာလည္း
ခ်စ္ၾကမွာပါ။ခ်စ္ပါ။ဘယ္လုိခ်စ္မလဲ။
ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ သတိပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔
သတိမပါတဲ့ အခ်စ္ဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ပုထုဇဥ္ပီပီ ခ်စ္စရာရွိလုိ႔ ခ်စ္မယ္
ဆုိရင္လည္း သတိပါနဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္ျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
သတိပါတဲ့အခ်စ္ကေတာ့ ခ်စ္စရာအာရံုတစ္ခုကုိေတြ႕ရင္
ခ်စ္သင့္သလား၊မခ်စ္သင့္ဘူးလား
ခ်စ္အပ္လား၊မခ်စ္အပ္ဘူးလား။

ကုိယ့္ရဲ႕ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈဟာ
လြန္လြန္ကဲကဲျဖစ္ေနလားစသည္ျဖင့္
အသိဉာဏ္ကတြဲတြဲပါေနတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေလာကျပစ္၊သံသရာျပစ္ေတြလည္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
အခ်စ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ေလာကျပစ္၊
သံသရာျပစ္မျဖစ္ဖုိ႔က အဓိကပါ။
သတိပါတဲ့အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကတဲ့သူေတြကုိ
ေလာကသဘာဝအရ ဘယ္သူ႔မွအျပစ္မျမင္ပါဘူး။

သတိမပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္မိရင္ေတာ့
ေလာကျပစ္၊သံသရာျပစ္ေတြကတန္းစီေနသလုိ၊
ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းအျပစ္မ်ဳိးစံုတင္ၾကေတာ့မွာပါ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပညာေရးဆံုး႐ံႈးတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကုိစြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ကုန္ဆံုးရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ အလုပ္ေတြဆံုး႐ံႈးလက္လႊတ္လုိက္ရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေထာင္က်ရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ ငရဲက်ရတာ စသည္ျဖင့္
ဆုိးက်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဒါေတြဟာ သတိမပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္မိလုိ႔ရတဲ့ဆုိးက်ဳိးေတြပါ။
တကယ္လုိ႔ အခ်စ္တစ္ခု ဆံုး႐ံႈးလုိက္ရတယ္။
ဘာျဖစ္လဲ။လူဆုိတာ အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔
အသက္ရွင္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။

တျခား ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္း ရွိေနေသးတာပဲ။
အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္လုိက္ရံုပဲေပါ႔။
အခ်စ္ဆုိတာဘဝမွာ တစ္သက္လံုး ျပ႒ာန္း
မေနသင့္ပါဘူး။ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ပဲရွိေနသင့္ပါတယ္။
ဝိရဇ=ရာဂစတဲ့ျမဴမရွိေအာင္ ေနျခင္း ဟာ မဂၤလာပါတဲ့။
ရာဂစတဲ့ကိေလသာေတြကုိ ျမဴနဲ႔ တင္စားၿပီးေျပာထားတာပါ။
ပကတိျမဴေတြဟာ ကုိယ္ေပၚက်ရင္ ညစ္ေပညစ္ႏြမ္းရသလုိ၊
ရာဂစတဲ့ ကိေလသာေတြ ကုိယ့္သဏၭာန္မွာ
က်ေရာက္လာရင္လည္း စိတ္ေကာ၊ရုပ္ေကာ
ညစ္ႏြမ္းရေတာ့တာပါ။

“ရာဂ” စတဲ့ ျမဴမ်ားမ်ားရွိတဲ့သူဟာ မ်ားမ်ားညစ္ႏြမ္းရမယ္။
နည္းနည္းရွိတဲ့သူဟာ နည္းနည္းပဲညစ္ႏြမ္းရမယ္။
လံုးဝမရွိေတာ့ရင္ မညစ္ႏြမ္းေတာ့ပါဘူး။
ရာဂစတဲ့ ျမဴရွိသေရြ႕ သံသရာမွာက်င္လည္ေနရဦးမွာပါ။
သံသရာမွာက်င္လည္ေနသေရြ႕ေတာ့ ငုိတစ္ခါ ရယ္တစ္လွည့္နဲ႔
ေလာကဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကေနရၾကဦးမွာပါ။
ျမဴကင္းခ်င္တယ္ ၊ အခ်စ္ကင္းခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဝိပႆနာအားထုတ္မွပဲကင္းမွာပါ။

●ဆယ့္ငါးမိနစ္ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္လုိ႔
ဆယ့္ငါးမိနစ္ အခ်စ္ကင္းတယ္ဆုိရင္
ဆယ့္ငါးမိနစ္ခ်မ္းသာမွာပါ။

●နာရီဝက္ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္လုိ႔
နာရီဝက္ အခ်စ္ကင္းတယ္ဆုိရင္ နာရီဝက္ ခ်မ္းသာမွာပါ။
ခ်စ္စရာေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ
အခ်စ္မရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္
တစ္ေန႔ကုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
နာရီဝက္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ေနၾကည့္သင့္ပါတယ္။

အခ်စ္မရွိတဲ့လူသားတစ္ေယာက္မွာ
ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတာသိသြားေအာင္လုိ႔ပါ။
ပုထုဇဥ္ပီပီ “မခ်စ္ရရင္ မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔”ဆုိရင္လည္း
သတိပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္လုိက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။

-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္အင္းမ)၏“မဂၤလာအေတြးမ်ား”မွေကာက္ႏွဳတ္ ပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】

https://muditar.blog.com
www.facebook.com/muditaralinnsayadaw/
www.facebook.com/muditaralinnsayadwdham
achannallive/ တြင္လည္းဖတ္႐ွဴႏိုင္ပါသည္ ။