သမထနဲ႔ ၀ိပႆနာ´´

စိတ္စင္ၾကယ္ေအာင္ အားထုတ္ရတဲ့ က်င့္စဥ္ကုိ ဘာ၀နာလုိ႔ ေခၚတယ္။

စိတ္ဟာ ကိေလသာတုိ႔ေၾကာင့္ ညစ္ႏြမ္းေနတယ္။ ကိေလသာမရွိရင္ စိတ္ဟာ စင္ၾကယ္သြားတယ္။

သႏၱတိအမတ္ၾကီးကုိ ၾကည့္လုိက္ေပါ့။ ကေခ်သည္မေလး ေသေတာ့ ေသာကေတြ ျဖစ္ၿပီး ေထာက္တည္ရာမဲ့သြားတယ္။ ဘုရားထံမွာ တရားနာ၊ တရားေၾကာင့္ စိတ္ေလးဟာ ၾကည္လင္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားတဲ့အခါ ရဟႏၱာၾကီး ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒါ စိတ္စင္ၾကယ္သြားလုိ႔။ အဲဒါကုိ ဘာ၀နာလုိ႔ ေခၚတယ္။

ဘာ၀နာ ၂-မ်ိဳး
----------

ဘာ၀နာဟာ သမထ ၀ိပႆနာဆုိၿပီး ၂-မ်ိဳးရွိတယ္။ စိတ္ရဲ႕သဘာ၀က တည္ျငိမ္မႈ မရွိဘူး။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္။ အဲဒီစိတ္ကုိ တည္ျငိမ္ေအာင္ သမထကုိ ပြားမ်ားရမယ္။

သမထ
---------

သမထဆုိတာ “သမာဓိ ထူေထာင္တဲ့ အလုပ္” ပါပဲ။ ဘုရားရွိခုိးတယ္၊ ဗုဒၶါႏုႆတိပဲ။ ေမတၱာပုိ႔တယ္။ သမထပါပဲ။ ဘုရားရွိခုိးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေမတၱာပုိ႔ေနတဲ့အခ်ိန္ စိတ္ဟာ ျငိမ္းေအး ေနတယ္။ စိတ္ကုိျငိမ္းေအးေစလုိ႔ သမထလုိ႔ ေခၚတယ္။

ဝိပႆနာ
-----------

သတၱ၀ါေတြဟာ ကုိယ့္ဘ၀ေလးကုိ လုိခ်င္ဘြယ္ ႏွစ္သြယ္ဘြယ္လုိ႔ ျမင္တယ္။ ဒါ မွန္ကန္တဲ့ အျမင္ မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ဆုိတာ (အနိစၥ) ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္။ ၀ိပႆနာအားထုတ္လုိက္ေတာ့ အနိစၥကုိျမင္တယ္။ အနိစၥျမင္ေတာ့ ဒုကၡျမင္သြားတယ္။ ဒုကၡ ျမင္ေတာ့ တြယ္တာမႈေတြ ကင္းသြားတယ္။ မွန္ကန္တဲ့အျမင္ ရဖုိ႔အတြက္ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ရတာပါ။

အာ႐ုံ
---------

ဘာ၀နာရဲ႕ အာ႐ုံက ပညတ္ပရမတ္ဆုိၿပီး ၂-မ်ိဳးရွိတယ္။ ပညတ္ဆုိတာ ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ထားတဲ့ အမည္ေတြပဲ။ လူတုိ႔ နတ္တုိ႔၊ ေယာက်္ားတုိ႔ မိန္းမတုိ႔။ ဒါ ပညတ္ပဲ။ ပညတ္ကုိပဲ သမုတိသစၥာလုိ႔ ေခၚတယ္။ ေလာကအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ မိဘဟာ မိဘပဲ၊ သားသမီးဟာ သားသမီးပဲ။ ဆရာက ဆရာပဲ၊ တပည့္က တပည့္ပဲ။ ဒါ အမွန္တရား။ အမွန္တရားျဖစ္လုိ႔ သမုတိသစၥာ။ ဒါေၾကာင့္ ပညတ္ကုိ ပစ္ပယ္လုိ႔မရဘူး။

စာသင္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္၊ ေက်ာင္းသားလည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲ၊ ကုိရင္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲဆုိျပီး ကုိရင္ ဦးေခါင္းကို ေခါက္လုိ႔ ရမလား။ မရဘူး။ ကုိရင္ဆုိတာ ဆယ္ပါးသီလ၊ လူဆုိတာ ငါးပါးသီလ။ ဒီေတာ့ ဂုဏ္ခ်င္း မတူဘူး။ အဲဒါ ပညတ္ကုိ ၾကည့္ျပီး ဂုဏ္ကို သတ္မွတ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ပညတ္ကို ပယ္လုိ႔ရမလား။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူပဲ။

၀ိပႆနာအားထုတ္ရင္ေတာ့ ပညတ္ကုိ ခြါျပီး ႐ုပ္နာမ္ကုိ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရတယ္။ ဘာအတြက္လဲ၊ ကိေလသာကုိ ပယ္ႏိုင္ ေအာင္လုိ႔။ ၀ိပႆနာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ မိဘလည္း ႐ုပ္နာမ္၊ သားသမီးလည္း ႐ုပ္နာမ္။ ဒီေတာ့ အတၱဒိ႒ိ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ငါစြဲေပ်ာက္ေတာ့ တြယ္တာမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို ပရမတ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါ ၀ိပႆနာရဲ႕အာ႐ုံပဲ။

သမထက ပညတ္ေရာ ပရမတ္ေရာ ၂-မ်ိဳးလုံး အာ႐ုံျပဳတယ္။ ၀ိပႆနာက်ေတာ့ ပရမတ္ကိုပဲ အာ႐ုံျပဳတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ အားထုတ္တဲ့ အခါ ပညတ္ကို ခြါၿပီး ပရမတ္ကို ႐ႈရတယ္။

သီလေဆာက္တည္
----------------

တရားအားမထုတ္မီ ေရွးဦးစြာ သီလေဆာက္တည္ရတယ္။ သီလရွိမွ စိတ္ၾကည္လင္တယ္။ စိတ္ၾကည္လင္မွ ပီတိျဖစ္တယ္။ ပီတိျဖစ္မွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ။ စိတ္ခ်မ္းသာမွ သမာဓိရတယ္။ သမာဓိရမွ အမွန္အတုိင္းသိတယ္။

ေတာင္းပန္
----------

ၿပီးေတာ့ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးကို ျပစ္မွားမိတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ရမယ္။ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ မိဘဆရာေတြကို ျပစ္မွားထားရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေနာင္တေပါ့။ အဲဒီေနာင္တကလည္း စိတ္ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းပန္ ၀န္ခ်ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားတယ္။

ဘုရားကုိလွဴ
ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ကို ဘုရားလွဴရတယ္။ လူေတြဟာ ေဘးရန္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ေၾကာက္တတ္တယ္။ မုိးၾကိဳးပစ္သံလုိ ဗုံးေပါက္ကြဲသံလုိ အသံေတြ ၾကားရင္ ေၾကာက္သြားတယ္။ ေၾကာက္ စိတ္၀င္လာရင္ သမာဓိပ်က္တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဘုရားလွဴ ထားၿပီးၿပီဆုိရင္ ေၾကာက္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး

အမ်ားသုံး ကမၼ႒ာန္း
----------------

စတင္အားထုတ္တဲ့အခါ ဘယ္ကမၼ႒ာန္းကုိ အားထုတ္မလဲ၊ ကုိယ္ၾကိဳက္တာ အားထုတ္လုိ႔ ရတယ္။ အမ်ားသုံးကမၼ႒ာန္းကေတာ့ အာနာပါနပဲ။ သမထအေနနဲ႔ အားထုတ္ရင္လည္း ရတယ္။ ၀ိပႆနာအေနနဲ႔ အားထုတ္ ရင္လည္း ရတယ္။ ဘုရားတုိင္းဘုရားတုိင္းဟာ အာနပါနအားထုတ္ၿပီး ဘုရားျဖစ္လာတာ။ ဒါေၾကာင့္ လြယ္ကူတယ္။ ရွင္းတယ္။

စတင္အားထုတ္
စတင္အားထုတ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ကုိ ေလထိတဲ့ေနရာကို ပို႔လုိက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေလကုိ ပုံမွန္ေလး ႐ွဴပါ။ စိတ္ကုိလည္း ပုံမွန္ေလးထားပါ။ တင္းမထားနဲ႔။ တခ်ိဳ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ႈတယ္၊ ဒါက စာထဲမွာ မပါဘူး။ ဒီေတာ့ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ပုံမွန္ေလး ႐ွဴပါ။
(အဲဒီ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ ပရိကမၼနိမိတ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီလုိ ႐ႈမွတ္ရင္းနဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာရင္ ဥဂၢဟနိမိတ္လုိ႔ ေခၚတယ္။)

အဆင့္ ၄-ဆင့္
------------

သတိျမဲရာပထမာ၊ ဒုမွာ ရွည္တုိသိ။ လုံးစုံလင္းရာ၊ တ၌သာ၊ စမွာျငိမ္းေလဘိ။

နံပါတ္ (၁) ေရွးဦးစြာ သတိျမဲေအာင္ ႐ႈမွတ္ပါ။ ပုံမွန္ေလးပဲ မွတ္ရမယ္။
နံပါတ္ (၂) အရွည္အတုိကို သိေအာင္လုပ္ပါ။
နံပါတ္ (၃) အစအလယ္အဆုံး သုံးပါးလုံးကုိ သိေအာင္႐ႈ။
နံပါတ္ (၄) ၀င္ေလထြက္ေလ ျငိမ္သြားေအာင္ ျငိမ္းသြားေအာင္ ႐ႈပါတဲ့။

သတိအား ေကာင္းလာရင္ ေလမွ႐ွဴရဲ႕လားလုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျငင္သာသြားတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလဟာ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ရ ေလာက္ေအာင္ ျငင္သာသြားတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလ ခ်ဳပ္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ထင္သြားတာ။

နိမိတ္
--------

အဲဒီေနာက္ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ပါ။ သမာဓိအားေကာင္းလာရင္ ေလက ပုံသဏၭာန္ အျဖစ္ ေျပာင္း လာလိမ့္မယ္တဲ့။ ေလက ေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္က ေျပာင္းတယ္လုိ႔ ထင္လာတာ။ အလင္းတန္းၾကီး (သုိ႔မဟုတ္) မီးခုိး တန္း ထြက္လာသလို ထင္လာလိမ့္မယ္။ ဒါကို နိမိတ္ရတယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။

အခ်ိန္ၾကာၾကာ အားထုတ္မွ ရႏုိင္တယ္။ ပါရမီအားေကာင္းရင္ေတာ့ အလြယ္တကူ ရႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေယာဂီေတြ ကေတာ့ အဲဒီနိမိတ္ကုိ သေဘာက်လုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေရာက္လာၿပီး အားထုတ္ၾကတာ။

စ်ာန္ႏွင့္ သမာပတ္
------------------

နိမိတ္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ရပ္မေနနဲ႔၊ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ပါတဲ့။ သမာဓိစြမ္းအားေကာင္း လာရင္ စ်ာန္ရလာလိမ့္မယ္။ စ်ာန္ဆုိတာ စြမ္းအားေကာင္းတဲ့ သမာဓိပါပဲ။ “စုိက္စုိက္စူးစူး၊ အထူးျမဲျမံ၊ ႐ႈအားသန္၊ စ်ာန္ဟုေခၚ သတတ္”။ စ်ာန္က ပထမစ်ာန္ကေန ပဥၥမစ်ာန္အထိ ငါးပါး ရွိတယ္။

စ်ာန္ထဲမွာ ပဥၥမစ်ာန္ရရင္ “အဘိညာဥ္”အဆင့္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဘိညာဥ္အဆင့္ကိုေရာက္ရင္ သူတပါးစိတ္အၾကံ သိတာတုိ႔၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္းႏုိင္တာတုိ႔ဆုိတဲ့ တန္ခုိးေတြရလာတယ္။ သမထအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ နိမိတ္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စ်ာန္၊ အဘိညာဥ္ တန္ခုိးရပါတယ္။ အဲဒါ သမထရဲ႕အက်ိဳးပါပဲ။

စ်ာန္၀င္စားတယ္ဆုိတာ စိတ္ကုိ သမာဓိနဲ႔ ျငိမ္ေအာင္ထိန္းထားတာ။ တေနကုန္ေနလုိ႔ရတယ္။ ဘာအတြက္ ၀င္စားတာလဲ၊ ျငိမ္းေအးစြာ ေနခ်င္လုိ႔ပါတဲ့။ ဘုရားရွင္နဲ႔တကြ ရဟႏၱာမ်ားလည္း စ်ာန္၀င္စားေတာ္မူၾကတယ္။ နိေရာဓသမာပတ္၀င္စားတယ္ဆုိတာလဲ စ်ာန္ရလုိ႔။ စ်ာန္မရရင္ မ၀င္စားႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမထကို မက်င့္ရဘူးလုိ႔ မေျပာရဘူး။

၀ိပႆနာ
-----------

အာနပါနကုိ ၀ိပႆနာအျဖစ္ ႐ႈမွတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ၀င္ေလထြက္ေလဆုိတဲ့ အာ႐ုံနိမိတ္တစ္ခုထဲကုိပဲ ႐ႈမွတ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္နာမ္ကို သိေအာင္၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ရတယ္။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ ေလထိတဲ့ေနရာ၊ သိတဲ့စိတ္။ အဲဒီသုံးခုကို ႐ႈမွတ္ရတယ္။ ႐ႈမွတ္ခါစမွာေတာ့ သုံးခုလုံးသိဖုိ႔ ဆုိတာ မလြယ္ဘူး။ သမာဓိအားေကာင္လာမွ ထင္ထင္ရွားရွား သိလာတယ္။

ပင္တုိင္႐ႈကြက္
--------------

တရားမွတ္တဲ့အခါ ပင္တုိင္႐ႈကြက္ ရွိဖုိ႔ေတာ့လုိတယ္။ ႐ုပ္ကိုပဲ ႐ႈ႐ႈ၊ ေ၀ဒနာကိုပဲ ႐ႈ႐ႈ၊ စိတ္ကုိပဲ ႐ႈ႐ႈ၊ ဓမၼကိုပဲ ႐ႈ႐ႈ၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကုိယ္႐ႈလုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမ စၿပီး႐ႈမွတ္ခါစမွာ ပင္တုိင္ “႐ႈကြက္”တစ္ခုကိုေတာ့ မူတည္ထားရမယ္။ အဲဒါကို ပင္တုိင္ကမၼ႒ာန္းလုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အာနာပါန”ကုိ ပင္တုိင္ကမၼ႒ာန္း အေနနဲ႔ ႐ႈပါ။

ပင့္ကူေကာင္ေလးေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ပါ။ သူက ပင့္ကူအိမ္ရဲ႕ဗဟုိတည့္တည့္မွာ ေနတယ္။ အေကာင္ေလးေတြ ေတြ႕ၿပီဆုိရင္ ကိုက္စားလုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေကာင္ေတြ႕ျပန္တယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးကိုလည္း လုိက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေနတယ္။

အခုလည္း အာနပါနသည္ “ပင္တုိင္႐ႈကြက္”ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေ၀ဒနာေပၚလာရင္ ေ၀ဒနာကို ႐ႈလုိ႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္က ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေတြးေနရင္လဲ အဲဒီအေတြးစိတ္ကို ႐ႈမွတ္လုိက္ပါ။ အသံေတြ ၾကားလာတယ္ဆုိရင္ အဲဒီအသံကို ႐ႈလုိက္ပါ။ ႐ႈမွတ္ေတာ့ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတာကုိ ေတြ႕ရမယ္။ “အနိစၥ၊ အနိစၥ”လုိ႔ ပါးစပ္က ဆုိစရာမလုိဘူး။ လုိက္ၿပီးေတာ့ မွတ္ေနရင္ အနိစၥကို သိလာပါလိမ့္မယ္။

ဘာမွ ထင္ထင္ရွားရွား ႐ႈစရာ မရွိဘူးဆုိရင္ အာနပါနကိုပဲ ႐ႈမွတ္ပါ။ ၀င္ေလထြက္ေလရယ္၊ ထိတဲ့ေနရာေလးရယ္၊ ထိသိစိတ္ ရယ္။ ဒီသုံးခ်က္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။ ဒါ ၀ိပႆနာပဲ။

---------------------

၀ိပႆနာဥာဏ္စဥ္
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ သိရင္ နာမ႐ူပပရိေစၦဒဥာဏ္လုိ႔ ေခၚတယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့ မွတ္ရင္ အေၾကာင္းတရားကုိ သိလာတယ္။ ေလရယ္၊ ပသာဒရယ္ေၾကာင့္ ထိသိစိတ္ေပၚလာတယ္။ ထိသိ စိတ္က အက်ိဳးတရား။ ေလႏွင့္ ပသာဒ႐ုပ္က အေၾကာင္းတရားပဲ။ ေစာင့္ၾကိဳးနဲ႔ လက္ ထိမႈေၾကာင့္ အသံေပၚလာတယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ ေလနဲ႔ ပသာဒ ေပါင္းဆုံမႈေၾကာင့္ ထိသိစိတ္ေပၚလာတာပဲ။ မ်က္စိနဲ႔ အဆင္း ေပါင္းဆုံမႈေၾကာင့္ ျမင္သိစိတ္ ေပၚလာတာ။ ျမင္သိစိတ္သည္ အက်ိဳးတရားပဲ။ အဲဒီလုိ သိရင္ ပစၥယပရိဂၢဟ ဥာဏ္ပဲ။

ဒီဥာဏ္ ၂-ပါးဟာ ၀ိပႆနာရဲ႕ အေျခခံပဲတဲ့။ စူဠေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။

အဲဒီေနာက္ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ပါ၊ ဆင္ျခင္ပါ၊ သုံးသပ္ပါ၊ (သမၼသန)။
အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျမင္ျပီဆုိရင္ (ဥဒယဗၺယ)။
အဲဒီေနာက္ အပ်က္ကို ျမင္လာတယ္။( ဘဂၤ။)
ေၾကာက္စရာလုိ႔ ျမင္လာတယ္။ (ဘယ)။
အျပစ္ေတြ ဒုကၡေတြကို ျမင္လာတယ္။ (အာဒီန၀)။
ျငီးေငြ႕လာတယ္။ (နိဗၺိဒါ)။
လြတ္ေျမာက္ခ်င္လာတယ္။ (မုစၥိတု ကမ်တာ)။
လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ထြက္ေပါက္ကို ရွာတယ္။ (ပဋိသခၤါ)။
သခၤါရအေပၚမွာ စိတ္တည္ျငိမ္လာတယ္။ (သခၤါ႐ုေပကၡာ။) ၀မ္းနည္းမႈ ၀မ္းသာမႈ မရွိေတာ့ဘူး။
သခၤါရတရားေတြကို တည္ျငိမ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ႐ႈမွတ္ႏုိင္ရင္ (အႏုေလာမ)။
အႏုေလာမဆုိတာ မဂ္ရဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး အေျခအေန ေရာက္လာၿပီလုိ႔ မွတ္ပါ။
ဆက္လက္ၿပီး႐ႈမွတ္။ ေဂါၾတဘူလုိ႔ ေခၚတဲ့ ပုထုဇဥ္အႏြယ္ကုိ ျဖတ္ေတာက္ လုိက္တယ္။ လမ္းဆုံးရင္ ရြာေတြ႕ဆုိတာလုိ အဲဒီေနာက္ မဂ္ဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ၀ိပႆနာရဲ႕ ရလာဒ္က မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ပဲ။
------------------

၀ိပႆနာရဲ႕ အာ႐ုံက ၄-မ်ိဳးပဲ။ ႐ုပ္ ေ၀ဒနာ စိတ္ ဓမၼ။ ႐ုပ္ကုိ ႐ႈတာမွန္သမွ် ကာယာႏုပႆနာပါ။ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို ႐ႈမွတ္တယ္ဆုိရင္ ကာကာႏုပႆနာပဲ။

ဒုကၡေ၀ဒနာျဖစ္ရင္လည္း အဲဒီေ၀ဒနာကို ႐ႈပါ။ ေ၀ဒနာဟာ ေရပြက္လုိပဲတဲ့။ ေပၚလာလုိက္ေပ်ာက္သြားလုိက္ပဲ။ နာက်င္မႈ ျဖစ္လာတယ္။ ႐ႈလုိက္တယ္။ ျဖဳတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ တခါ ကိုက္ခဲမႈေလး ေပၚလာတယ္။ ႐ႈလုိက္တယ္။ ျဖဳတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒါ ေ၀ဒနာႏုပႆနာပဲ။

တရားထုိင္ရင္းနဲ႔ စိတ္က ပ်ံ႕လြင့္ရင္လည္း ပ်ံ႕လြင့္တယ္လုိ႔ ႐ႈပါ။ စိတ္ကူးေနရင္လည္း စိတ္ကူးေနတယ္လုိ႔ သိေအာင္ ႐ႈပါ။ ဒါကေတာ့ စိတၱာႏုပႆနာပဲ။

မ်က္စိက အဆင္းကို ျမင္တယ္။ ျမင္ရင္ ျမင္ကာမွ်ျဖစ္ေအာင္၊ နားကအသံကုိ ၾကားတယ္။ ၾကားရင္ၾကားကာမွ် ျဖစ္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ပါ။ ဒါ ဓမၼာႏုပႆနာပဲ။ အဲဒီလုိ ႐ႈေတာ့ အနိစၥကို ျမင္ျပီ။ ျမင္ေတာ့ ျငီးေငြ႕တယ္။ ျငီးေငြ႕ေတာ့ တြယ္တာမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ တြယ္တာမႈ မရွိရင္ ဒုကၡျငိမ္းျပီ။ ဒုကၡျငိမ္းရင္ နိဗၺာန္ပဲ။

အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ေတာ့ . . .

သမထက ပညတ္ ပရမတ္ ၂-မ်ိဳးလုံး အာ႐ုံျပဳတယ္၊ ၀ိပႆနာက ပရမတ္ကုိပဲ အာ႐ုံျပဳတယ္။

သမထက သမာဓိထူေထာင္တဲ့အလုပ္၊ ၀ိပႆနာက ခႏၶာကုိ ဥာဏ္နဲ႔ၾကည့္တဲ့ အလုပ္။

သမထက စ်ာန္အဘိညာဥ္ကုိ ရေစတယ္၊ ၀ိပႆနာက မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ကုိ ရေစတယ္။

စိတ္တည္႐ုံမွ် ႐ႈမွတ္က သမထဘာ၀နာ။ စိတ္တည္႐ုံသာ မကပါပဲ ႏွစ္ျဖာ႐ုပ္နာမ္ သိျမင္ရန္ ႐ႈရန္ ၀ိပႆနာ။
-------------

➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳
https://muditar.blog.com
www.facebook.com/muditaralinnsayadaw/
www.facebook.com/muditaralinnsayadwdham
achannallive/ တြင္လည္းဖတ္႐ွဴႏိုင္ပါသည္ ။
➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳ ➳